ویتامین B1

راه استاندارد ارزیابی وضعیت یا مقدار تیامین، تعیین فعالیت ترنس‌کتولازی (α-ETK) گلبول قرمز با تحریک یا بدون تحریک این آنزیم با واسطه افزودن کوفاکتور TDP، است. مشکلات تکنیکی به افزایش سنجش مستقیم TDP در کل خون با استفاده از کروماتوگرافی مایع با فشار بالا (HPLC) منجر شده است. ارزیابی مقدار تیامین با HPLC قوی‌‌تر است و اجرای آسان‌تری دارد. نتایج سنجش تیامین با این روش با نتایج حاصل از سنجش فعالیت ترنس‌کتولاز در ارتباط است. معمولا غلظت تیامین در کل خون بین ۶۶.۵ و ۲۰۰ nmol/L است.

تیامین بعد از قرار گرفتن در معرض گرما، قلیا، اکسیژن و پرتوها، ناپایدار می‌شود. حلالیت در آب نیز بر روی از دست رفتن تیامین در غذاها تاثیر دارد. در حقیقت، حدود ۲۵ درصد از تیامین حین آشپزی معمولی از بین می‌رود. مقادیر قابل توجهی نیز بعد از باز کردن گوشت یخ زده از بین می‌رود. برای حفظ تیامین، غذاها باید در ماهیتابه دردار و در کمترین زمان ممکن پخته شوند و نباید در آب غوطه‌ور شود. علاوه بر این، آبمیوه‌ها و آب آشپزی باید مجدد در پخت و سس‌ها استفاده شود.

• • منیزیم: برای تبدیل تیامین به فرم فعال آن ضروری است.
  • ویتامین E و C مانع از اکسیداسیون تیامین به فرم غیرفعال آن می‌شوند.
  • مکانیزم کاتالیتیکی آنزیم‌های پیروات دهیدروژناز و سایر آنزیم‌ها نیازمند مداخله چندین کوفاکتور مشتق شده از ویتامین‌ها است.
  • سیگار، سولفونامید و استروژن ممکن است نیاز به مصرف تیامین را بالا ببرند.
  • الکل جذب تیامین را کاهش می‌دهد و فسفریلاسیون تیامین را به فرم کوفاکتور آن (TDP) کاهش می‌دهد.
  • داروهایی که منجر به ایجاد تهوع و بی‌اشتهایی می‌شوند یا داروهایی که باعث افزایش عملکرد روده‌ها یا دفع ادرار می‌شوند، دسترسی به تیامین را کاهش می‌دهند.
  • دیگوکسین، ایندومتاسین، داروهای ضد تشنج، داروهای ضد اسید و برخی از داروهای ادرار آور ممکن است باعث کمبود تیامین شوند.
  • قهوه و الکل به عنوان ترکیبات آنتاگونیست (عملکرد مخالف دارند) تیامین عمل می‌کنند.
  • تیامین با آنزیم‌های تیامیناز تجزیه می‌شوند (که در ماهی خام و صدف‌ها وجود دارد)

   

  یک مشکل قطعی که مردان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بری بری مقیم (که گوسفند نامیده می‌شود) است. این افراد به لزش زانوها و بالا آمدن یا برجستگی زانو دچار می‌شوند و مانند گوسفند راه می‌روند. این همان بیماری رعشه یا لرزش است که حرکت و حس دست‌ها و پاها را علاوه بر کل بدن درگیر می‌کند.

کمبود ویتامین B1 بر روی سیستم‌های قلبی-عروقی، عصبی، عضلانی و گوارشی تاثیر می‌گذارد و ممکن است به فرم خستگی، بی‌خوابی، حساسیت، از بین رفتن تمرکز، بی‌اشتهایی، ناراحتی شکمی، یبوثت و از دست دادن اشتها بروز کند. بدون مصرف تیامین کافی، کاهش کلی متابولیسم کربوهیدرات و ارتباط آن با متابولیسم آمینواسیدها، عواقب شدیدی دارد. دو بیماری کمبود تیامین در بدن شامل بری بری و سندروم Wernicke-Korsakoff است.

بری بری به فرم اختلالات سیستم‌های قلبی-عروقی و عصبی بروز می‌کند. اگرچه این بیماری همچنان در بخش‌هایی از جنوب آسیا جایی که برنج سابیده شده غذای اصلی به حساب می‌آید اما برنامه‌های غنی کردن غذا با تیامین کاملا برقرار نشده است، وجود دارد، بسیاری از کشورهای دیگر برنج و سایر غلات را برای جایگزینی مواد غذایی از بین رفته حین پردازش، تقویت می‌کنند.

تیامین در بدن افراد سالم حتی در غلظت‌های زیاد خوراکی (تا ۲۰۰ mg در روز) به خوبی تحمل می‌شود. به دلیل ایمنی بالای تیامین، هیچ یک از مقامات برجسته، حد مجازی برای ماکزیمم مقدار مصرف تیامین تعیین نکرده‌اند. تنها واکنشی که در بدن انسان مشاهده شده است، مربوط به افزایش حساسیت فرد است. در بسیاری از موارد، با این حال این واکنش‌ها بعد از تزریق تیامین در بیماران با سابقه پاسخ‌های آلرژیک، ایجاد شده است. برای استفاده تیامین به فرم اصلی یا اولیه، دزهایی که این واکنش‌ها را ایجاد می‌کنند از ۵ تا ۱۰۰ mg هستند، بنابراین بیشتر این واکنش‌ها در غلظت‌های انتهای بیشتر این بازه ایجاد می‌شوند.

جدول زیر مقدار پیشنهادی برای مصرف روزانه تیامین را نشان می‌دهد. در ستون سمت چپ به ترتیب نوزادان، کودکان، زنان، مردان، بزرگسالان، زنان باردار و زنان شیرده، وجود دارند. در ستون وسط، محدوده سنی افراد و در ستون انتهایی مقدار نیاز تیامین بر حسب میلی‌گرم در روز، مشخص شده است. علامت * به معنی موسسه پزشکی (سال ۲۰۰۱) است. علامت ** نشان دهنده دریافت کافی (AI) است. اگر چیز دیگری مشخص نشده است، این جدول نشان دهنده RDI است. مقادیر مجاز از ترکیبات مغذی بسته به قوانین ملی و پذیرش نهایی، متفاوت است.

تیامین در پیشگیری و درمان بری بری و سایر تظاهرات مربوط به کمبود تیامین (برای مثال سندروم ورنیکل-کورساکف و التهاب اعصاب محیطی)، به طور اختصاصی عمل می‌کند. غلظت استفاده از محدوده ۱۰۰ mg در روز در موارد خفیف و تا ۲۰۰-۳۰۰ mg در موارد شدید، دسته بندی می‌شود. استفاده از تیامین اغلب در موارد التهاب عصبی که با مصرف زیاد الکل یا بارداری همراه است، کاربرد دارد. در التهابات عصبی ناشی از الکل یا دیابت، غلظت درمانی اغلب در محدوده ۱۰-۱۰۰ mg در روز است. وقتی که مصرف الکل باعث ایجاد هذیان الکلی یا روان‌آشفتگی ناشی از الکل شود، غلظت بالایی از تیامین به همراه سایر ویتامین‌ها باید با تزریق آهسته، استفاده شود. غلظت‌های بالای تیامین (۱۰۰-۶۰۰ mg در روز) در درمان بیماری‌هایی مثل کمردرد، سیاتیک، التهاب عصبی عصب سه قلو، رعشه یا فلج صورت و التهاب عصب بینایی، توصیه می‌شود. با این وجود، پاسخ به چنین درمان‌هایی متغیر است.